Polos bosques do ensono,
voan flores murchas.
Cae a auga polas goteiras da alma.
A distancia, o olvido.
¡Canto amei a luz daqueles días!
Fica o teu perfume na porcelana do tempo.
(Xulio Valcarcel)
A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación. Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.
Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal
No hay comentarios:
Publicar un comentario