A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación.
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.

Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal

sábado, 18 de enero de 2014

(García Teijeiro)

Cando chove
         e non me mollo
¿é que chove
        ou que non chove?
Choven choven
        catro pingas
Choven choven
        Oito ou nove
unhas pingas
que recollo
Chove chove
        non me mollo
Uns que baixan
        outros soben
        Desazete
                vinte e nove
        poño verbas
        a remollo
Non me colles
Non te collo
Chove chove
        e non me mollo. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario