A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación.
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.

Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal

sábado, 6 de febrero de 2016

Poemas a flor de pel (Carmen Muñoz)



Acordo no silencio de todas as miñas alboradas
acordo co doce sabor das túas palabras,
co canto das aves mariñas,
coa brisa do mar,co ouveo do vento
e coas pingas de auga
esvarando polo cristal.

Acordo sendo
o que nunca máis serei
porque en cada amencer renóvome
e as aves voltan prender o seu voo
e a brisa do mar é máis fresca
e o vento non ouvea senón que canta.

Acordo e todo pasa.
Todo pasa menos ti
que amences en min
cada mañá.


....
Dáme a tranquilidade das montañas
no medio da confusión!

Dáme a a doce melodía da auga
no medio da confusión!

E no medio da confusión
quero crecer
ata a estrela máis distante
e curtir no meu camiño
a inspiración da poesía
ou a beleza dunha flor.


.....
Cando as túas mans pinten de azul
os días grises de inverno,
arderá no lar do salón
un lume vivo e intenso.

Entón contareiche
o porqué desta melancolía,
dareiche a chave dos meus segredos
e adormecerás  no meu sorriso
e na calor do meu abrazo intenso.

Só ti saberás, meu amor,
o misteiro do meu silencio
cando as túas mans pinten de azul
os días grises de inverno.

.....


3 comentarios: