Estou contigo.
Pero por encima do teu ombreiro
dime adeus a túa man que se afasta.
Entón eu conteño a miña man
para que non nos traizoe ela tamén.
E insisto:
estou contigo.
Os innegables títulos do adeus
abandonan entón provisoriamente os seus dereitos.
E as nosas mans se aquietan
nas equidistancias de estar xuntos.
A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación.
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.
Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.
Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal
No hay comentarios:
Publicar un comentario